We kennen allemaal wel momenten in ons leven , dat we bewust of onbewust op slot zijn gegaan. Vaak kunnen we al op onze levenslijn, in onze vroege jeugd gebeurtenissen aanwijzen.
We liepen tegen iets aan, waar we nog niet op berekend waren en waar we nog niet mee om konden gaan. Te klein om het te kunnen dragen, laat staan om het te begrijpen. Soms zijn het tastbare, soms minder herkenbare herinneringen.
Maar wat er ontegenzeggelijk is gebeurd, dat als we terugkijken, zien dat we daar een stukje van onszelf zijn kwijtgeraakt.
Daar heb ik iets van mezelf verstopt, aan het zicht van anderen onttrokken en wellicht zelf aan mijn eigen zicht onttrokken. Omdat het te groot, te pijnlijk en te zwaar was om toe te laten.
Omdat het me zou kunnen overspoelen en ik niet wist hoe ik er mee om zou moeten gaan of naar wie ik toe zou kunnen gaan om me bij te staan.
Of zelfs, hoe ik naar iemand toe had kunnen gaan.

Momenten die voor ons bepalend zijn geweest voor wie we zijn geworden, of in ieder geval , hoe we ons aan de buitenwereld laten zien.
Terwijl we ons oorspronkelijke ik zijn kwijtgeraakt en we ons wellicht anders aan de buitenwereld willen laten zien.
Hoe kan ik dan weer als mezelf van binnenuit opnieuw naar buiten komen?

Kasteel als werkvorm

Het was niet voor niets dat mensen vroeger kastelen bouwden. Ze waren nodig ter bescherming, om te zorgen voor veiligheid .
Hoge muren, een diepe slotgracht, een ophaalbrug en een poort die afgesloten kon worden met een stevige, grote sleutel.

Een kasteel is een treffende metafoor voor hoe we ons soms kunnen/ willen terugtrekken. Voor wie laat ik de ophaalbrug dicht? Voor wie mag hij beetje bij beetje steeds verder open? Wie staat er bij mij voor de poort om me te beschermen?
Durf ik nog wel naar buiten of blijf ik liever achter de dikke muren van mijn kasteel?
De deur en de schildwacht zorgen ervoor dat we door kunnen gaan met ons leven, door te doen of de pijn er niet meer is. Onze poort ( lees ons hart) zit op slot.

We kennen allemaal momenten in ons leven, dat we de poort op slot deden om ons te beschermen voor de pijn, het verdriet dat op dat te groot was om onder ogen te zien.
Soms is de sleutel zo goed verstopt dat we niet meer in staat zijn om die op eigen kracht te vinden.

Het kasteel als werkvorm is heel goed inzetbaar bij rouw – en verliessituaties in de breedste zin van het woord.
Je kunt hierbij denken aan:

• Overlijden
• Echtscheiding
• Verlies van baan
• Verlies van gezondheid
• Verhuizing naar een ander land , andere stad

Verlies in Beeld

‘Poppetjestaal’ is een methodiek waarbij mensen met traumatische verlieservaringen deze ervaring weer aan kunnen kijken zonder het risico op hertraumatisering. Het is een werkwijze die leeftijdsloos is, en gebruikt kan worden bij mensen die weinig talig zijn, maar ook bij mensen die juist zeer verbaal zijn en daardoor meer in hun hoofdkantoor huizen dan in hun lijf.

Door gebruik te maken van de methode “Verlies in Beeld” ( met behulp van Playmobil en Lego materiaal ) ontstaat er een inzicht in je eigen situatie, zodat je (opnieuw) in staat bent deze aan te kijken.
Samen kijken we naar de drie delen die een ieder van ons in zich heeft.
Het gezonde deel, het overlevingsdeel en het traumadeel.

We kijken (stellen op) eerst naar het gezonde deel, ook wel waarnemer genoemd.
In dit deel van de opstelling, komt alles te staan wat jou energie geeft, waar je blij van wordt.
Dit zijn bv je hobby’s , je sporten of je vrienden.
Hoe meer er in dit deel staat, hoe beter het met je gaat.

Vervolgens kijken we naar het overlevingsdeel, ook wel de overlever genoemd.
In dit deel van de opstelling komt symbolisch dat te staan, hoe de buitenwereld jou ziet, als je niet bij je gevoel wilt uitkomen.
Dit kan bv een bokser zijn (ruzie maken) een gewichtheffer ( je sterker voordoen dan je eigenlijk bent) een clown ( alles weglachen) een sinterklaas ( jezelf weggeven) .

Als laatste kijken we naar het trauma deel, ook wel het kleintje genoemd, dit is waar de pijn verborgen zit. Het gekwetste deel.
Door er op deze manier naar te kijken en te zien hoe de drie delen zich tot elkaar verhouden, creëer je een opening om in alle veiligheid je verdriet aan te kijken zonder dat de kans op een nieuw trauma ontstaat.

Mocht je jezelf in bovenstaand herkennen en wil je meer weten over deze methodiek?
Neem gerust, geheel vrijblijvend contact met ons op.